Daniel Blumberg moet de dertig nog passeren maar heeft al meer op zijn palmares staan dan de gemiddelde vijftiger. Hij verdiende zijn eerste strepen in de muziek als frontman van Cajun Dance Party en Yuck. Die laatste groep verliet hij in 2013 om zich te focussen op het releasen van eigen muziek en het verder ontwikkelen van zijn tekentalent. In het Londense Cafe Oto – een vrijplaats voor experimentalisten als Thurston Moore, Sun Ra Arkestra en Mats Gustafsson – ontmoet hij gelijkgestemde muzikale zielen en raakt hij geïnspireerd met een aantal albums onder verschillende aliassen (GUO, Hebronix) tot gevolg.

Fast-forward naar 2018 en de release van ‘Minus’, het debuut van Blumberg onder eigen naam. Het album – opgenomen met andere radicale muzikanten Billy Steiger (viool), Tom Wheatley (contrabas), Ute Kanngiesser (cello) en Jim White (drum) – klinkt als de soundtrack voor een koortsdroom of een existentiële crisis. Luid, dan weer stil. Hard, dan weer zacht. Zwart-wit, vooral nooit grijs of gratuite. De plaat wordt de hemel in geprezen door critici en ook de intense liveperformances van Blumberg weten te bekoren door hun deconstructieve aanpak waarbij nummers volledig herschapen worden. Totale overgave aan de muziek is de enige mogelijkheid.

“(His music) is stunning, and evokes the heart-rending quality of some of history's great songs of longing and heartache.” 
Billboard